Paloma negra, Chavela Vargas

(Ευχαριστώ την Πανδώρα, που μ' αφήνει να της κλέβω τις φωτογραφίες)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

Women Portraits Of Western Art

Μια καταπληκτική δουλειά για την παρουσία της γυναίκας στη ζωγραφική ανά τους αιώνες

Santiago Roncagliolo, Pudor

(Μόνο για ισπανομαθείς, αφού το βιβλίο δεν κυκλοφορεί στα ελληνικά)

Τίτλος: Pudor (Αιδώς)
Συγγραφέας: Santiago Roncagliolo
Εκδόσεις: Alfaguara
Χώρα: Ισπανία
Χρον. έκδοσης: Ιανουάριος 2005
Σελ.: 182


Ο Αλφρέδο μαθαίνει απ’ το γιατρό του ότι του μένουν μόλις έξι μήνες ζωής ακόμα. Ξέρει ότι πρέπει να μιλήσει στη γυναίκα του για την κατάστασή του, αλλά η κατάλληλη ευκαιρία δεν λέει να βρεθεί. Η γυναίκα του από την άλλη, η Λούσι, φαίνεται να περνά μια περίοδο ανανέωσης, με αφορμή κάτι ραβασάκια που βρίσκει στα πιο απίθανα σημεία – στην τσάντα της, στις τσέπες των ρούχων της – και στα οποία κάποιος κρυφός της θαυμαστής της κλείνει διάφορα ραντεβού μόνο και μόνο για να τη δει και να ηδονιστεί με την παρουσία της. Εκείνη, παρά τους αρχικούς της δισταγμούς, τελικά υποκύπτει στη γοητεία του αγνώστου και συμμετέχει στο παιχνίδι. Ο Σέρχιο, ο μικρός γιος της οικογένειας, μιλάει με τους νεκρούς και τα φαντάσματα, η Μαριάνα, η αδερφή του, υποφέρει απ’ τις αβεβαιότητες που γεννά η εφηβεία. Ο παππούς, μετά το θάνατο της γιαγιάς, στρέφεται προς το παρελθόν. Ο γάτος της οικογένειας, επίσης έχει προβλήματα: θέλει να ζευγαρώσει. Μια μυρωδιά τον βασανίζει και τον σπρώχνει να κάνει ένα σωρό ζημιές και αταξίες. Μέσα σ' όλα αυτά ο Αλφρέδο αναζητά τρόπο να έρθει σε επαφή με τους γύρω του για όσο καιρό του απομένει...

Όλοι οι ήρωες της ιστορίας παλεύουν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, όλοι αγαπιούνται, όλοι χάνονται σε φαντασιώσεις και βασανίζονται από κρυφούς πόθους και όλοι παραμένουν τελικά μέχρι τέλους μαζί και μόνοι.


(Μια πρόχειρη μετάφραση της πρώτη σελίδας του βιβλίου):

Το πρώτο φάντασμα του παρουσιάστηκε τη μέρα που πέθανε η γιαγιά, στο νοσοκομείο. Η γιαγιά βρισκόταν εκεί ήδη εδώ και δυο βδομάδες και κάθε απόγευμα ο Σέρχιο, η Μαριάνα και η μαμά τους πήγαιναν να την επισκεφτούν. Συνήθιζαν να μιλούν πολύ για όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που έλεγαν πως θα έκαναν όταν θα έβγαινε απ’ το νοσοκομείο. Αλλά η γιαγιά, μ’ εκείνα τα σωληνάκια στη μύτη και στο στόμα της, δεν μπορούσε να μιλήσει. Ούτε ν’ ακούει φαινόταν. Ο Σέρχιο δεν καταλάβαινε γιατί πήγαιναν. Ήταν σαν να μιλούσαν στο άδειο κρεβάτι.
Εκτός αυτού, ο μπαμπάς είχε υποσχεθεί στον Σέρχιο ότι θα τον πήγαινε στον Ντίσνεϊ. Αλλά μέχρι να νιώσει καλύτερα η γιαγιά δεν μπορούσαν να πάνε. Κάθε απόγευμα, με το που έφταναν, ο Σέρχιο ρωτούσε τη γιαγιά γιατί δεν γινόταν καλά για να πάνε επιτέλους στον Ντίσνεϊ. Και την ικέτευε να γιατρευτεί γρήγορα – σε παρακαλώ, σε παρακαλώ. Τότε η μαμά γελούσε τόσο δυνατά, που θαρρείς και θα έσπαγαν τα τζάμια στα παράθυρα. Και ξανάλεγε στη γιαγιά πόσο καλά έδειχνε. Ύστερα, όταν έμεναν μόνοι τους, τον μάλωνε. Προφανώς η μαμά δεν ήθελε να πάει στον Ντίσνεϊ. Ούτε κι η Μαριάνα, που κάθε φορά που πήγαινε στο νοσοκομείο έμενε σιωπηλή, μουτρωμένη και με τα χέρια σταυρωμένα. Αν και, αν το καλοσκεφτείς, η Μαριάνα πάντα έτσι ήταν.
Την τελευταία μέρα, ένας γιατρός τους είπε ότι δεν μπορούσαν να δουν την ασθενή. Ύστερα, πήρε παράμερα τη μαμά και της είπε διάφορα που ο Σέρχιο δεν μπόρεσε ν’ ακούσει. Η μαμά επέστρεψε λίγο αργότερα. Έδειχνε ανήσυχη. Είπε ότι έπρεπε να αγοράσει κάτι φάρμακα και άφησε τα παιδιά στο διάδρομο. Μόλις έφυγε, η Μαριάνα είπε ότι είχε κάτι δουλειές να κάνει.
-Πού πάς; - τη ρώτησε ο Σέρχιο.
-Και τι σε νοιάζει εσένα; - απάντησε η Μαριάνα.
-Θα το πω στη μαμά.
-Μην τη λες «μαμά». Εσύ είσαι υιοθετημένος.
-Ψέματα!
-Αλήθεια. Σε βρήκαμε μέσα σε μια σακούλα σκουπιδιών, δίπλα στο σπίτι. Και μπορούμε να σε ξαναστείλουμε εκεί.

Γεννημένος στη Λίμα το 1975, ο Santiago Roncagliolo έχει ζήσει στο Μεξικό, στο Περού, στην Ισπανία κι έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος, σεναριογράφος και μεταφραστής. Το μυθιστόρημά του με τίτλο Abril Rojo (Κόκκινος Απρίλης), που έχει κερδίσει το βραβείο Alfaguara, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτης.

Αν σας ενδιαφέρει, περισσότερα στοιχεία μπορείτε να βρείτε στη σελίδα http://www.alfaguara.santillana.es/index.php?s=libro&id=979

Τα απομνημονεύματα της Αλεΐδα Μαρτς

Μεταφράζω εσχάτως -και μανιωδώς- τα απομνημονεύματα της χήρας του Τσε Γκεβάρα -δε σας λέω για ποιον εκδότη. Κι όσο μεταφράζω αναρωτιέμαι -με το δικαίωμα που δίνει η εκ του μακρόθεν ενασχόληση- πώς και γιατί αποφάσισε η γυναίκα αυτή, η πάντα σεμνή και διακριτική, να εκδώσει τώρα το συγκεκριμένο βιβλίο. Θα σηκωθεί άραγε ποτέ η αυλαία που κρύβει τις τελευταίες πράξεις του έργου; Θα δοθούν ποτέ -κι αν ναι πότε;- στη δημοσιότητα τα τετράδια του Τσε απ' την εποχή της Πράγας; Τα διηγήματά του; Όλα αυτά τα ντοκουμέντα που διαχειρίζεται το Centro Che στην Αβάνα υπό την προεδρία του Καμίλο Γκεβάρα; Όταν επιχείρησα στο παρελθόν να επικοινωνήσω μαζί του ζητώντας του πληροφορίες για μια βιογραφία που μετέφραζα, μου απάντησε μεν αμέσως, δήλωσε όμως πως η βιογραφία του Τσε δεν έχει γραφτεί ακόμα και πως όλα τα βιβλία που κυκλοφορούν για τον πατέρα του είναι επιεικώς... mierda, με ελάχιστες εξαιρέσεις -στις οποίες συγκαταλέγεται και το βιβλίο του Τάιμπο. Πότε θα γραφτεί, λοιπόν, αυτή η βιογραφία; Και γιατί, εν τω μεταξύ, αποφασίστηκε η έκδοση του βιβλίου της Αλεΐδα, που μοιάζει με το μελό φόντο μιας επαναστατικής ιστορίας;

Ισπανική λογοτεχνία

Όποιος ενδιαφέρεται για ισπανική και λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία μεταφρασμένη στα ελληνικά, ας ρίξει μια ματιά στην ιστοσελίδα του Κέδρου. Υπάρχουν διάφορα ενδιαφέροντα, με κορυφαίο το "Σπήλαιο των ιδεών". Αξιόλογη είναι και η βιογραφία του Τσε Γκεβάρα απ' τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τον ίδιο εκδοτικό οίκο.

Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, Η βρόμικη τριλογία της Αβάνας

Το διάβασα παρακινημένη απ' τις καλές κριτικές και δεν το μετάνιωσα. Μικρά, αυτόνομα διηγήματα, που μπορείς να θεωρήσεις ότι λειτουργούν στο πλαίσιο ενός "χαλαρού" μυθιστορήματος. Σκληρή γλώσσα, σκοτεινή ατμόσφαιρα, σεξ, ρούμι, φτώχεια και θάνατος. Η άλλη πλευρά της Κούβας για όποιον θέλει να τη δει. Δεν ταιριάζει καθόλου με την εικόνα του "σοσιαλιστικού παραδείσου για τουρίστες", αλλά ο όποιος παράδεισος προϋποθέτει μια βουτιά στην κόλαση πριν μπορέσει να χτιστεί. Κι οι Κουβανοί ξέρουν από τέτοιες βουτιές, όπως ξέρουν και από Επανάσταση και από θυσίες και από πείσμα. Πολύ καλή η μετάφραση της Κλεοπάτρας Ελαιοτριβιάρη, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τις δυσκολίες που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει λόγω των ιδιωματισμών, της "αργκό" και του ιδιαίτερου ύφους του Γκουτιέρες, που παρ' όλ' αυτά αποδίδεται θαυμάσια.

Γιάννης Ξανθούλης, Ο Τούρκος στον κήπο

Μέχρι να το τελειώσω "μπικτίμ" ή κοινώς "μπούχτισα" από το μεταφυσικόν, ενώ αδίκως πάλευα να καταλάβω πώς ακριβώς συσχετίζονται μεταξύ τους πρόσωπα και γεγονότα. Για να είμαι ειλικρινής: με γοήτευσε αρχικά, με κούρασε στη συνέχεια, ξανακέντρισε το ενδιαφέρον μου λίγο πιο κάτω και πάει λέγοντας. Καταπληκτικές οι περιγραφές της Πόλης, μαγική η ατμόσφαιρα σε γενικές γραμμές, αλλά είχε και μια δόση φλυαρίας. Εκτός κι αν το διάβασα σε λάθος εποχή, που κι αυτό δεν αποκλείεται.

Λουίς Σεπούλβεδα, Όνομα ταυρομάχου

Αστυνομικό, κατασκοπικό, πολιτικό και ταξιδιάρικο, ένα βιβλίο με σκληρή γραφή από έναν σπουδαίο συγγραφέα.
Ο Χουάν Μπελμόντε, πρώην Χιλιανός αντάρτης και κάτοικος Αμβούργου πλέον, υποχρεώνεται ουσιαστικά να αναλάβει μία αλλόκοτη αποστολή: να βρει μία συλλογή από εξήντα τρία χρυσά νομίσματα που κόπηκαν το 1367 απ' το σουλτάνο της Φεζ και κλάπηκαν απ' τους ναζί κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας πρώην πράκτορας της Στάζι θα είναι ο αντίπαλος του Μπελμόντε σ' αυτό το κυνήγι θησαυρού.
Καταπληκτική, όπως πάντα, η μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη.

Πέτρος Μάρκαρης, Ο Βασικός Μέτοχος

Αστυνομικό μυθιστόρημα αξιώσεων με φόντο τη μετα-Ολυμπιακή Αθήνα και τα Χανιά. Ο αστυνόμος Χαρίτος, ίσως ο μόνος συμπαθής Έλλην μπάτσος στη λογοτεχνία μας, καλείται να αντιμετωπίσει συγχρόνως δύο "καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης": μία πειρατεία στο πλοίο της γραμμής Πειραιάς-Χανιά (στο οποίο επιβαίνει παρεμπιπτόντως και η κόρη του) και μία σειρά φόνων ανθρώπων που ασχολούνται με τη διαφήμιση στην πρωτεύουσα. Γραμμένο με ζωντάνια, σαρκασμό και χιούμορ, είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα. Ο καθένας μας βρίσκει στις σελίδες του κάποιο πρόσωπο για να ταυτιστεί και πολλά για να "φτύσει". Δικαίως έχει σημειώσει ήδη μεγάλη επιτυχία.

Ελληνικά Εγκλήματα (διάφοροι)

Ποιος είπε ότι δεν έχουμε Έλληνες συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος; Όποιος το πιστεύει ας διαβάσει αυτή τη συλλογή. Ξεχωρίζουν δυο-τρία, αλλά όλα είναι αξιοπρεπή και ενδιαφέροντα. Μου άρεσε πολύ το διήγημα του Πέτρου Μάρκαρη! Διαβάστε το.

Ευγενία Φακίνου, Φιλοδοξίες κήπου

Αν και αποφεύγω τα διηγήματα, αυτά οπωσδήποτε δε σε απογοητεύουν. Σελίδες μεστές νοήματος και συναισθήματος. Μου έμειναν: η "κυρά των λουλουδιών" και ο "καλλιτέχνης στα πρόθυρα της κατάθλιψης"... Καταπληκτική η ικανότητα της Φακίνου να αποδίδει τα συναισθήματα και τις βαθύτερες σκέψεις ανδρών, γυναικών και παιδιών.

Ρόζαμουντ Πίλτσερ, Το καρουζέλ

Γιατί, γιατί αγόρασα εγώ αυτό το βιβλίο; Και καλά, το αγόρασα. Μετά γιατί το διάβασα κιόλας; Άντε, ας πούμε ότι είναι απ' τις ανάγκες του καλοκαιριού: ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα που να μην απαιτεί έντονο προβληματισμό. Αλλά τόσο ανάλαφρο! Σαν Άρλεκιν χωρίς τις σκηνές σεξ. Τα βιβλία της Πίλτσερ -που σημειωτέον πουλάνε τρελά- στηρίζονται σ' ένα βασικό μοτίβο: νέα καλής οικογενείας, ανεξάρτητη και χαρισματική αν και όχι απαραιτήτως όμορφη, έτοιμη να συνάψει δεσμό - ή γάμο - με τον "κατάλληλο" νέο, γνωρίζει "ακατάλληλο" πλην όμως γοητευτικό άνδρα, τον οποίο και ερωτεύεται. Αυτός ο "ακατάλληλος" είναι: καλλιτέχνης / χωρισμένος / με παιδί / κατά προτίμηση παράνομο. Το τέκνο λατρεύει τη νεαρά υποψήφια ερωμένη κι εν τέλει όλα βαίνουν καλώς. Με φόντο πάντα την Κορνουάλη ή τη Σκοτία. Αν έχετε διαβάσει ένα, μην δοκιμάσετε να διαβάσετε και δεύτερο.