Ντόρις Λέσινγκ, Οι γιαγιάδες

Τέσσερις νουβέλες της Ντόρις Λέσινγκ, που δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν, όπως ας πούμε το Πέμπτο Παιδί ή Οι αναμνήσεις ενός επιζώντος (βιβλία της που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη). Νομίζω ότι αν δεν υποστηρίζονταν απ' το όνομα της συγγραφέως, δε θα είχαν άλλο λόγο να εκδοθούν στα ελληνικά. Αργός ρυθμός, απόπειρες ψυχογραφικών αναλύσεων, μάλλον παρωχημένες, δευτεραγωνιστές συχνά "δισδιάστατοι". Ξεχωρίζω μόνο την πρώτη νούβέλα, με τον ομώνυμο τίτλο, "Οι γιαγιάδες". Καλή η μετάφραση της Τόνιας Κοβαλένκο.

Γιασμίνα Χάντρα, Τρομοκρατικό χτύπημα

Ένας Παλαιστίνιος γιατρός, ο Αμίν Ζααφαρί,με ισραηλινή υπηκοότητα, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον πόλεμο που έχει καταφέρει να παραγκωνίσει απ' τη ζωή του εθελοτυφλώντας, όταν η γυναίκα του Σιχέμ, ζωσμένη με εκρηκτικά, ανατινάζεται σε ένα εστιατόριο, εν μέσω μιας παιδικής γιορτής. Έτσι τα φαντάσματα ξυπνούν κι ο Αμίν παλεύει να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του προκειμένου να μπορέσει να τα εξευμενίσει. Τα καταφέρνει, αλλά με μεγάλο κόστος.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο, κατά της τρομοκρατίας, που εδώ τη βλέπει κανείς από τα μέσα. Όχι δήθεν, όχι politically correct, αληθινό, βίαιο, συγκλονιστικό, το βιβλίο αυτό ανατέμνει το μίσος που χωρίζει δυο λαούς και διερευνά τα όρια της προσωπικής και της συλλογικής ευθύνης.